خدایا من یه سارا دارم خیلی دوسش دارم اگه بلایی هست

سر من بیار به اون نیاد چون نمی تونم تو مریضی ببینمش 

خدایا جون هر کی دوسش داری نذار ازم دلگیر باشه 

خدا جونم خیلی خوبه ماهه نمی تونم بهش گیر ندم 

خدایا خودت کاری کن به یه عملی گوش بده 

نوکرتم خدا و بعدشم اون 

سارای من از جنس باران است ، مردم
نه !! ، پاک تر؛ بانوی ایمان است ، مردم
سارای من زاییده ی پاییز زرد است
سارای من ساکت، ولی لبریز درد است
سارا فقط از عشق چوپان گم شدن نیست
یا این که سارای شما سارای من نیست !
سارا به فکر کودک همسایه هم هست
سارا کنار سفره های خشک غم هست
سارای من خاتون شب های کبود است
خاتون دریا ها ست، کی در بند رود است ؟!

در باور سارای من اندوه نان هست
جایی برای مردم بی خانمان هست
سارای من، سارای بی دردان فقط نیست
سارای من بی درد بودن را بلد نیست
سارای من در خواهش دست و قنوت است
سارای من تصویر انسان در هبوط است
سارای من خاتون رنگ ارغوانی ست
سارا زمینی نیست، سارا آسمانی ست !
سارای من یعنی پریدن تا رهایی
یعنی بلور و نور، یک صبح طلایی
سارای من خاتون شب های نیاز است
سارای من بانوی شب بو های ناز است
این حس که در شعر شما دامن کشیده
اسمش که سارا نیست، چون دردی ندیده
سارای من بیچاره قلک هم ندارد
سارای من حتی عروسک هم ندارد
سارای من طفلک گل سر هم ندارد
سارای من تنهاست، بابا هم ندارد
سارای من گاهی کنار دار قالی ست
بیگانه با غم نیست، او از این اهالی ست
دستای سارای شما کی پینه بسته ؟!
کی ناخنش در موج حسرت ها شکسته ؟!
تا بوده سارای شما دامن طلایی ست
یک دختر چشم آبی گیسو حنایی ست
این جنس سارا در دل قاموس من نیست
شاید که خورشید شما، فانوس من نیست !
سارا مگر در چشم یک دختر خلاصه ست ؟!
در عشوه های بی در و پیکر خلاصه ست ؟!
سارای من خیلی نجیب و شرم دار است
سارای من پاک است، بانوی بهار است
سارای من از جنس باران است ، مردم
نه، پاک تر؛ بانوی ایمان است ، مردم

شاعر مهدی فرجی از اراک

سارا اسم زیبایی است که من فقط در قلبم می گزارم  

الهـــی

هیچ دلـــی را

محتــــاج نا اهـــــل مکــــــن

الهـــــی

هیـــچ چشمــــی را

اسیـــر ناپاکـــی مکـــن

..

آمیـــن

خدایا دیگه خسته ام...... 

از حرفهای پر از طعنه ی بعضی ها..... 

خدایا از تو گلایه ای نسیت هیچی واسم کم نزاشتی.... 

اما این مردم نمیزارند روحیه ام شاد شه وهمه ی اتفاق های بد رو از یاد ببرم..... 

واقعا بهم صبر وطاقت دادی ... 

خدایا اما حرفهای این مردم وچیکار کنم ..... 

یعنی کسی وجدان نداره حقیقتا درکم کنه..... 

دلم نمیخواد زیاد کسی رو ببینم چون هر دفعه یکی پیدا میشه 

که حرفای تلخی بهم بزنه..... 

نمیدونم از روی دلسوزیه یا اینکه نمیخوان .... 

یادمه یکیشون میگفت دلم میسوزه برات چی میکشی خوبه من پیشت نیستم که حرف کشیدناتو داغونیتوببینم ... 

خدایاخیلی خسته ام خیلی..... 

بگذریم حرف دلم بود که سنگینی میکرد.این روزها نیز بگذرد.....

چون رایت عشق آن جهان گیر شد                    چون مه آسمان گیر

برداشته دل ز کار او بخت                     درماند پدر به کار او سخت

خویشان همه در نیاز با او                     هر یک شده چاره ساز با او

بیچارگی ورا چو دیدند                     در چاره گری زبان کشیدند

گفتند به اتفاق یک سر                     کز کعبه گشاده گردد این در

حاجت گر جمله ی جهان اوست                     مهراب زمین و آسمان اوست

چون موسم حج رسید،برخاست                     اشتر طلبید و محمل آراست

فرزند عزیز را به صد جهد                     بنشاند چو ماه در یکی مهد

آمد سوی کعبه،سینه پرجوش                     چون کعبه نهاد حلقه در گوش

گفت ای پسر این نه جای بازی است                     بشتاب که جای چاره سازی است

گو،یا رب از این گزاف کاری                     توفیق دهم به رستگاری

دریاب که مبتلای عشقم                     آزاد کن از بلای عشقم

مجنون چو حدیث عشق بشنید                     اول بگریست پس بخندید

از جای چو مادر حلقه برجست                     در حلقه ی زلف کعبه زد دست

می گرفت،گرفته حلقه در بر                     کامروز منم چو حلقه بر در

گویند ز عشق کن جدایی                     این نیست طریق آشنایی

پرورده ی عشق شد سرشتم                     جز عشق مباد سرنوشتم

یا رب به خدایی خداییت                     وان گه به کمال پادشاییت

کز عشق به غایتی رسانم                     کاو ماند اگر چه من نمانم

گر چه ز شراب عشق مستم                     عاشق تر از این کنم که هستم

از عمر من آنچه هست برجای                     بستان و به عمر لیلی افزای

می داشت پدر به سوی اوگوش                     کاین قصه شنید،گشت خاموش

دانست که دل،اسیر دارد                     دردی نه دواپذیر دارد